prikken en een intervieuw

Tjonge, de arts die mij prikte kan heel wat beter prikken dan ikzelf! Op HBO-V moesten wij het ook bij elkaar doen, waar ik weleens blauwe plekken aan over gehouden heb! Vanmorgen was gelukkig het wat minder gevoelig. Binnen 10 minuten stond ik weer buiten, een DTP en Hepatites A vaccinatie rijker. Vaccinaties tegen DTP, Hep. A en B zijn door CR verplicht. Logisch, veel van deze kinderen zijn zó vatbaar!

Ik krijg regelmatig de vraag: wat ga je nu precies doen, en welke problemen hebben de kinderen die daar in het ziekenhuis liggen? Wij gaangeen medische handelingen verrichten, dat mogen we niet, ook niet als we allerlei papieren (zouden) hebben. We mogen ook niet laten merken dat wij sommige dingen (zoals niet-steriele naalden gebruiken) niet acceptabel vinden. Wij zullen ook niet verantwoordelijk zijn. Waarom niet? Wij gaan om te helpen, niet om te laten zien wie wij zijn. Die zusters weten niet beter dan dat deze (zigeuner- en/of gehandicapte) kinderen in hun ogen weinig waarde hebben, zij kunnen er niet aan doet dat ze geen betere opleiding hebben gehad, enz. Daarnaast is er de taalbarrière waardoor het moeilijk aan te geven is wat je doet, en waarom je het doet. Ook blijft er de cultuur van het Oostblok. De mensen daar zullen nooit zomaar het achterste van hun tong laten zien, zelfs na jaren samenwerken is het voor hulpverleners nog steeds moeilijk om hen te begrijpen, eruit te krijgen wat ze voelen, denken of werkelijk willen. Hun wantrouwen is ook zo begrijpelijk vanuit hun achtergrond, het communisme wat nog niet zo lang opgeheven is, en wat diepe sporen getrokken heeft.
De baby’s die er liggen zijn niet allemaal ziek (meer). Veelal liggen ze daar omdat hun moeder niet voor hen kan zorgen, omdat ze zelf al niet genoeg eten heeft, doordat zij prostituee is (vaak nog maar 13/14 jaar), of om andere redenen. Er zijn medicijnen en een klein beetje kleren en luiers voor de kinderen aanwezig, maar er is schrijnend tekort. Veel erger is het tekort aan aandacht. Inmiddels heb ik een interview gehad met een ervaringsdeskundige, en zij gaf aan dag vrijwel alle kinderen zelfkoesteringsgedrag laten zien en een ontwikkelingsachterstand hebben door gebrek aan aandacht en liefde. Dat is hier haast niet voor te stellen. In ziekenhuizen worden de kinderen zoveel mogelijk gesteund. Maar daar liggen ze maar, tot dat moment komt, een paar seconden van contact als een zuster een kussen naast hen neerlegt waar ze de fles op legt, die in hun mond wordt gestopt. Of wanneer de zuster hen even verschoont. Maar persoonlijke aandacht krijgen velen haast nooit, of ze moeten een bijzonder uiterlijk hebben, of ‘het lievertje’ zijn van een zuster. Het aandacht geven is ook geen taak van de zusters. Zij hebben het vaak heel druk, krijgen weinig waardering, verdienen ook nauwelijks genoeg (als man en vrouw beide werken) om hun hoofd boven water te houden. Sommige moeders bezoeken hun kind wel af en toe.

Bij het interview liet ze me een foto zien van een meisje van (toen) 13 maanden. Toen het team in maart aankwam, kon zij nog niet zitten en trok ze zich nog niet op aan de spijlen van haar bedje. Veel kinderen maakten geen oogcontact, lachten niet, huilden zelfs niet meer omdat ze dat afgeleerd hebben omdat niemand erop reageert. Vreselijk! Toen het team drie weken later vertrok, kon het meisje zelfstandig zitten, trok ze zich op en deed ze dan wat stapjes langs de rand van de box. Ook andere kinderen hadden stappen gezet in hun ontwikkeling, sommigen konden lachen, anderen lieten wat geluidjes horen, of zelfs huilen. Geweldig dat drie weken aandacht en liefde zoveel kan doen. Ik zie er naar uit om te gaan, maar moet mezelf ook heel bewust voorhouden dat het drie weken zijn, en dat wij daarna weer teruggaan. Alleen. De kinderen zullen achterblijven, maar Een is overal…
Is dit kinderen een lollie voorhouden, ze drie keer laten likken en hem dan weghalen? Nee, dat denk ik niet. De (onbewuste) herinnering van liefde en geliefd worden blijft. Ze zullen het later herkennen. Ook verliezen ze een competentie na ontwikkeling niet snel. Of kunnen ze die later sneller weer aanleren. Daarnaast is het lange-termijndoel ook dat de zusters zelf de kinderen ook meer aandacht gaan geven, uit liefde. Maar liefde kun je niet afdwingen, het moet uit de persoon zelf komen.
CR probeert de verpleegsters voorzichtig, stap voor stap uit te leggen hoe zij de zorg die ze geven kunnen verbeteren, en dat zigeunerkinderen niet minder waard zijn dan de andere kinderen. Dat zij evenveel nodig hebben, niet anders zijn… Ze zijn ook niet anders dan onze westerse kinderen. Alleen… ze hebben het zo anders, zij zijn zo arm, wij zo rijk. Zullen we delen? Wij leren van hun, ontvangen daarin van hun, wat zullen wij hen geven? Heb uw naasten lief als uzelf…